“….Gjithë natën mendova për ty, pa të njohur akoma. Unë vetë kisha vetëm një duzinë librash të lirë, të lidhur me karton të dobët, të cilët i doja më shumë se çdo gjë tjetër dhe i lexoja vazhdimisht.
Dhe tani po më mundonte pyetja se si duhej të ishte vallë ai njeri, të cilit i përkisnin dhe që i kish lexuar të gjithë këta libra të mrekullueshëm, që dinte gjithë këto gjuhë dhe që ishte aq i pasur e njëkohësisht aq i ditur.
Ndjeva njëfarë admirimi mbinjerëzor, që m’u shtua edhe më tepër nga ata libra të panumërt. Përpiqesha të të parafytyroja: të kujtoja një burrë të shkuar nga mosha, me syze e me një mjekër të gjatë e të thinjur, të ngjashëm me profesorin tonë të gjeografisë, vetëm se shumë më bujar, më të pashëm e më të butë – nuk e di pse qysh atëherë qeshë e sigurt se ti duhej të ishe i pashëm, megjithëse të parafytyroja plak.
Atë natë, pa të njohur akoma, të pashë në ëndërr për të parën herë. Të nesërmen ti erdhe, por megjithëse të përgjova, s’të pashë dot – kjo ma shtoi edhe më tepër kureshtjen. Më në fund, ditën e tretë, të pashë dhe u habita, u trondita shumë që ti m’u shfaqe krejt ndryshe, që ti nuk i ngjasoje fare asaj ikonës së perëndishme! Kisha ëndërruar një plak babaxhan me syze, kurse erdhe ti – ti, ashtu i tëri, siç je edhe sot, o ti i pandryshueshëm, mbi të cilin vitet përplasen e rrëshqasin pa forcë!…”
“I dashuri im, lamtumirë! Po të falenderoj. Megjithatë jam e kenaqur… Deri në frymën time të fundit kam për të falenderuar… E ndjej veten të lehtësuar: t’i thashë të gjitha dhe ti e di tani- jo, e merr vetëm me mend- se sa të kam dashur dhe megjithëkëtë, dashuria ime s’është aspak një barrë e rëndë për ty. Humbja ime nuk do të të hidhërojë dhe kjo gjë më ngushëllon. Nuk do të ketë asnjë ndryshim në jetën tënde të mrekullueshme dhe shkëlqimtare… vdekja ime s’do të të mërzite aspak… kjo gjë më ngushëllon, o i dashuri im!
Duart e dredhura të shkrimtarit e lëshuan letrën. Pastaj u mendua për një kohë të gjatë. Iu kujtua atëherë, ashtu dalëngadalë fëmija i fqinjës, një vajze e re që e kishte shoqëruar një mbrëmje në rrugë një grua që e kishte takuar një natë në lokal, por ky kujtim ishte i turbullt dhe i padallueshëm, si një gur që shkëlqen dhe që dridhet në fund të ujit. Një tok hijesh shkonte e vinte në mendjen e tij pa formuar asnjë figurë të caktuar. Mundohej të ringjallte kujtime të ëmbla të një kaluare të harruar, por këto kujtime i kishte mbështjellë një cipë e zezë. I dukej sikur i kishte ëndërruar tërë këto fytyra, shumë herë, po, vetëm ëndërruar.
Sytë i shkuan atëherë tek vazoja e kaltër që ishte para tij, mbi tryezën e shkrimit. Ishte e zbrazët, për të parën herë e zbrazët atë ditëlindjen e tij. Një rrënqethje frike ia përshkroi gjithë trupin. Iu duk, atë çast, sikur një derë e padukshme ishte hapur menjëherë dhe sikur një korent ajri i akullt, që vinte nga bota tjetër, depërtonte në qetësinë e dhomës së vet. E ndjeu frymën e vdekjes që e mbushi dhomën, iu duk sikur një njeri po vdiste, sikur aty kishte një dashuri të pashuar. Në thellësinë e shpirtit të vet diçka zuri të lëvizte dhe atij iu kujtua ajo dashnorja e padukshme siç i kujtohet një njeriu një muzikë e largët dhe e harruar.”
