Nga “Rrenjet”, 1972
CIKËL POETIK
Dhe diçka ikën, ikën, më vidhet,
nga gjumi im vidhen dëshirat,
si zogjtë që u vidhen çerdheve
në heshtjen e mëngjezit,
siç vidhen vajzat e dashuruara nga shoqet,
siç vidhen kuajt e bardhë nëpër kullota…
E ndodh që mbetem bosh
pa kurrëfarë pasurie në vete;
po ja, lindin ditët mbi mugun,
si bari mbi fytyrën e ftohtë të dimrit,
si vajzëria mbi gjymtyrët e miturakes,
si fyejtë, nga shtogjet e lëngëzuara
dhe nga kërcenjtë e tërshërave plot me tinguj,
që flenë në vlagën e dheut të palosur arave…
E nga unë, që nuk kam kurrëfarë pasurie,
diçka vidhet, përjetësisht ikën diçka;
i shtrëngoj gjer në gjak gishtërinjtë e mi,
po prapë më vidhen, më vidhen…
edhe prej fyellit tim ikin larg tingujt,
që flenë në vlagën e dheut të palosur arave.
ËSHTË DETI
Ajo më thosh, atje në jug e në perëndim
është deti,
dhe të fejuarit atje kanë një shtrat në hotel:
i bardhë, krejt i bardhë është,
pa njolla fare,
thuajse e kanë prerë nga qielli,
thuajse e ka larë me shi të artë dielli,
thuajse është një refleks nga deti,
shtrati i bardhë atje te hoteli.
Ajo më thosh se pas rrugëve të gurta,
pas shkëmbinjve me fije bari të tharë,
pas qyteteve,
pas fshatrave
është deti
me një faqe të larë me dritë;
atje venë e lahen të gjithë,
nga qielli e nga toka
atje yjet dhe njerëzit përqafojnë ujërat e ngrohta.
Atje ka shkëmbinj të çuditshëm,
shkëmbinj që kanë hije të buta si bari,
që kanë hije të holla si ajri.
Me ato unë do të mbështillem ndonjë ditë
e do vish të më kërkosh nëpër shkëmbinjtë
e unë nën hijen cipëhollë do jem e fshehur, e fshehur
e do të dashurohemi shumë e shumë kemi për të qeshur.
Ajo më thosh se, pas rrugëve të ngushta,
pas shkëmbinjve me fije bari të tharë,
pas qyteteve,
pas fshatrave
është deti.
JETA IME KA DALË NGA TOKA
Për prindët e mi
Kthehen nga fushat mbrëmjeve vonë.
I shoh me krahët varur,
rrobat varur në supet e mprehta
sikur diçka t’m’i tërheq poshtë:
me siguri – toka, toka !
Po edhe ata e tërheqin çdo ditë
e sjellin në tryezë
në feta të buta e të ngrohta.
Kështu jeta ime ka dalë
nga toka.
